Uitheemsche vyanden te zitten in de veeren,

            Te slingeren den staert groothartigh over zee;

            Is ydel, als uw long, geslagen aen het teeren,

            Inwendigh vast vergaet; en gy, van hartewee,

            Zoo deerlijk zucht, en kucht, en loost, by heele brokken,

            Het rottende ingewant te keel uit in de golf.

            Wat baet het met uw’ klaen al ’t oost en west te plokken,

            Naerdien u bijt in ’t hart dees wreede Waterwolf,

            Belust om over u eerlang te triomfeeren?

            o Lantleeuw, waek eens op, en wek met eenen schreeu

            Al ’t Veen, de Kennemaer, en Rynlands oude Heeren,

            Met d’Aemsterlanders op, tot noothulp van hun’ Leeuw,

            Men sluite met een’ dijk dees pest, die u komt plagen.

            De Wintvorst vliegh’ er met zyn molewieken toe.

            De snelle Wintvorst weet den Waterwolf te jagen

            In zee, van waar hy u quam knabblen, nimmer moê.

            De Veenboer zit en wenscht dees waterjaght te spoeien,

            En ’t Veenwijf roept: hy ruimt, de Lantleeuw weit op ’t ruim

            En zuight zyn long gezont aen d’uiers van de koeien.

            Zoo wint de Lantleeuw lant: zoo puurt hy gout uit schuim.

            Vondel.